გლანდების ოპერაცია. ჩემი და ისევ ხარხარებს  ჩემი ბავშვობა ასეთია: საავადმყოფოს ძველი შენობის მეორე სართულის მოსაცდელში სკამზე ვსხედვართ მე, დედა და ბებია. დედა ღელავს და ბებიასთან ჩივის, რომ ასეთი ჭირიანი ბავშვი, როგორიც მე ვარ, მეორე არ დაბადებულა. "როგორ შეიძლება სულ გაციებული იყოს?” ბებია დანანებით აქნევს თავს. ამ დროს კარი იღება და ექიმი მიხმობს. სრული შემადგენლობით შევდივართ. მე მაღალ, უცნაურ სკამზე მსვამენ. ექიმი მეუბნება, პირი გავაღო. ვემორჩილები. თვალზე რაღაც რკინა აქვს მიკრული და უცებ იმდენი სინათლე მასკდება სახეზე, რომ თვალები მეჭუტება. "გლანდები ამოსაჭრელია." - ამბობს ექიმი. თვალებს ვახელ. დედა ისევ ჩივის, ბებია თავს აქნევს, მე გულგახეთქილი ვარ. მიუხედავად იმისა, რომ წარმოდგენა არ მაქვს, რა არის "გლანდები", ვხვდები, რომ ისინი ჩემი პირის ღრუში მდებარეობენ და იმის გაფიქრებაც კი მიჭირს, რომ ვინმე პირიდან რამეს ამომაჭრის. მოვდივართ. საღამოს ყველანი მწკრივად ვლაგდებით ხატების წინ და გულმხურვალედ ვლოცულობთ. ამჯერად ჩემი დაც გვიერთდება. ლოცვის დასრულებისთანავე დედა და ბებია გვერდზე ოთახში გადიან და რაღაცას ბჭობენ. მე და ჩემი და კართან ატუზულები ვაყურადებთ. საბჭო გლანდების ოპერაციას განიხილავს. თვალწინ მიდგება ჩემს პირის ღრუში ჩაყოფილი ვიღაცის დიდი, ბანჯგვლიანი ხელი, რომელიც ხორცებს მაჭრის და ისეთ ხმაზე ვღრიალებ, მე თვითონ მეშინია, ჭერი არ ჩამოიქცეს. ბებია და დედა გამორბიან, მაწყნარებენ, მეფერებიან, მელოლოავებიან. გულმოდგინედ ვითხოვ, რომ რაც უნდათ, მიქნან, ოღონდ ის რაღაც "გლანდები" არ ამომაჭრან. აქედან მოყოლებული "გლა"-ს გაგებაზეც კი უკვე ელეთ-მელეთი მომდის და არ ვიცი, როგორ ვახერხებ, მაგრამ ორივეს მტკიცედ ვარწმუნებ იმაში, რომ არაფრის დიდებით ოპერაცია არ გამიკეთონ.
ჩემი მოზარდობა ასეთია: საავადმყოფოს ძველი შენობის მეორე სართულის მოსაცდელში სკამზე ვსხედვართ მე, დედა და ბებია. დედა ამბობს, რომ უკვე ყველანაირად გაუსაძლისია ჩემი გაციებების დაუსრულებელი სერია. მუდმივად სიცხე, სურდო, ხველება... შეიძლება ასე? ბებია თავს აქნევს. კარი იღება და სამივენი ექიმის კაბინეტში ვლაგდებით.
-ამ ბავშვს კიდე არ გაუკეთეთ ოპერაცია? - კითხულობს გაოცებული თეთრხალათიანი ჩემს დანახვაზე. დედა და ბებია უხერხულად იშმუშნებიან.
-ისე ეშინია... - ამბობს დედა.
-ხო მაგრამ, ქალბატონო, უკვე მეოცედ რომ მოგყავთ და მის გლანდებს მაჩვენებთ, რამდენჯერღა უნდა გითხრათ, რომ საოპერაციოა?! საოპერაციოოო! უკვე ზეპირად ვიცი ამ გოგოს გლანდები. სხვათა შორის რამხელა ყელი და პირი აქვს, ღმერთმა კარგად ამყოფოს! ერთი მიკ ჯაგერი ვიცი მაგხელა პირიანი და მეორე ეს!
-სტივ ტაილერსაც არა უშავს! - პასუხობს ბებია.
თეთრხალათიანს გაოცება თვალებს უფართოვებს. მაგრამ დასასრული იგივეა: უცნაურ სკამზე ვეხეთქები. თვალზე მეკობრესავით აფარებული რკინა და ბევრი, ბევრი სინათლე. "საოპერაციოა. ამოაჭერით ეს ოხერი გლანდები და აღარც გაცივდება და აღარც წვინტლიანი იქნება!" "წვინტლიანი შენ თვითონ ხარ!" - ვამბობ - გულში. ვბრუნდებით. საღამოს კი ჩვეულად ვმწკრივდებით ხატების წინ და გულხურვალედ ვლოცულობთ ყველა გაჭირვებულისთვის ჩემი თაოსნობით. ლოცვის მერე დედა საბჭოს იწვევს და ბებიასთან ერთად ცდილობს შემაგნებინოს ოპერაციის აუცილებლობა.
-არა! - უკვე მეათასედ ვიმეორებ. - რაც არ უნდა მოხდეს, ოპერაციას არ გავიკეთებ!
-მერე მთელს ჯანმრთელობას რომ მოგისპობს, რაღას იზამ? - მიტევენ.
-სადაც გინდა იქ გავიკეთებ ოპერაციას! გინდა ფეხი მომაჭერით. მაგრამ პირის ღრუდან რომ ხორცები ამომაჭრან, ვერ დავუშვებ. გული გამისკდება! - შეუვალი ვარ.
-რა ვქნათ? - კითხულობს დედა ბებიას მისამართით. ბებია მხრებს იჩეჩავს.
დამნებდნენ.
ჩემი მოზრდილობა ასეთია: სიცხიანი ლოგინში ვწევარ. ვუჩივი: სურდოს, ხველებას, ხუთგრამიან ნემსს, რომელიც დღეში სამჯერ საჯდომს მიხვრიტავს. თერმომეტრს, რომელიც მონოტონურად სულ 37-ს აჩვენებს და რა თქმა უნდა, ფილტვებს, რომლებიც ამ ზამთარს უკვე მესამედ აენთნენ. "როგორ შეიძლება ადამიანს გამუდმებით ფილტვების ანთება ჰქონდეს? ნუ ახლა, გლანდებიდან ცივდება და რას ვიზამთ!" - ბებიაჩემი აღარაა და დედა თავისთავს შესჩივის. მერე ჩემს დასთან ერთად ხატების წინ დგება და ლოცულობს. ორივეს ისეთი შთაგონებული სახე აქვს, რომ სიცილს ვერ ვიკავებ. საერთოდ, რაც ბოლო ორი წელი მათ აღარ ვუერთდები და "უჯიშო ურწმუნო" გავხდი, მათი ღამის ლოცვა ერთერთ გასართობად მაქვს. თან "ხატების კუთხე" ჩემი საწოლის თავზე მდებარეობს და შესაბამისად, ლოცვისას პირდაპირ მიდგანან. როდესაც სიცილს თავისი გააქვს და ვულკანი ამომხეთქავს ხოლმე, საბანს თავზე ვიფარებ და ლოგინი ისე თახთახებს, გეგონება, ათ კაცს ორგია ჰქონდეს გამართული. რა ვქნა, ვერაფრით ვხვდები, რა საჭიროა მავედრებელი სახით შესცქეროდე ხატებს და დაზეპირებულ ტექსტებს ამბობდე. ღმერთს არ სჭირდება შენი შიში და ვედრება, შენი თხოვნა და პირობები. ღმერთი ბიზნესმენი არაა, რომ გარიგებებს უდებდე - ოღონდ "ამაში" მიშველე და სამაგიეროდ "იმას" გავაკეთებო. შენი პიროვნული განვითარების გზით ან გახდები ღმერთი, ან - არა... თუმცა საჭიროა, პატივი სცე სხვების დამოკიდებულებას რწმენისადმი. მაგრამ მე მაინც ვერაფრით ვიკავებ სიცილს, რაც სამწუხაროდ, დროთა განმავლობაში გადამდები ხდება და როცა სიცილი მიტყდება, ჩემს დას მავედრებელი სახე ლოცვის დასასრულს ემანჭება და თვითონაც ხარხარებს. დედაჩემი კი ბოლო სიტყვებს კატასტროფული სისწრაფით აყრის, რომ რაც შეიძლება ჩქარა გამთათხოს და "უჯიშო, ურწმუნო, უზრდელი!" მიწოდოს. მაგრამ ნებისმიერ ადამიანს და მითუმეტეს დედას, გულს მოულბობს ჩემნაირი ადამიანის საცოდაობა. ადამიანისა, რომელსაც გამუდმებით ფილტვების ანთება აქვს და ეს სულ გლანდების დამსახურებაა.
ოჯახმა გაიგო: უკვე მეოთხედ, ისევ დამემართა ფილტვების ანთება. ყელიდან გავცივდი. აენთნენ ფილტვები და აენთო დედაჩემიც. თავში ხელი შემოირტყა. ცრემლები ღვარა. ცოფები ყარა. გაბრაზდა, გაფსიხდა, გასაწყლდა. მერე აფთიაქში წავიდა. იქიდან დაბრუნებულმა კი წამლებითა და ნემსებით გავსებული პარკი მაგიდაზე დაახეთქა და თითქოს რომაელი მთავარსარდალიაო, მთელ ხმაზე დამღრიალა: "მორჩები ანთებას და გლანდებს ამოიჭრი!" მივხვდი - ერთი სიტყვაც რომ მეთქვა, კედელზე მიმაკრავდნენ პლაკატივით. ამიტომ მორჩილად ჩავწექი ლოგინში, მორჩილად დავლიე წამლები და მორჩილად დავახვრეტინე საჯდომი ნათლიაჩემის რძალს, რომელმაც ჩემთვის ნემსების კეთების ფუნქცია დიდი ხანია შეითავსა... ამ ომს ფილტვებიც დამორჩილდნენ და ორ კვირაში ფეხზე ვიყავი. მაშინვე ყელყურის ექიმთან გამაქანეს.
ექიმის კაბინეტში: სკამზე ვზივარ. სინათლე უხვად მეფრქვევა სახეზე. ცალ თვალზე რკინა აფარია. კაცია. ალბათ სამოცდახუთის. უსიმპატიურესი. უდერსკესი. "მამიკო, გამიღე პირი! ვერ ვხედავ კარგად!" - მეუბნება. "ჩემს პირში თუ ვინმე რამეს ვერ ხედავს, მხედველებაზე მაგრად უჭირს!" - ვფიქრობ. ნაყინის ჯოხივით რაღაც უჭირავს ხელში და პირში მთხრის. მტკივა. "აააააააააა!" - ვღრიალებ. იმ ნაყინის ჯოხს დედაჩემს ანახებს. "ხედავთ, ჩირქი ეგრევე ამოდის. საოპერაციოა!" დედაჩემი მე მიყურებს. ვეცოდები. ოპერაცია - ხუთი დღის შემდეგ. მანამდე - დღეში ექვსი აბი - დიცინონი და ერთიც - ალეროლი.
გამოვდივართ.
სიცხე მაქვს. ამჯერად ნერვიულობისგან.
ოპერაციის წინა ღამე: "ხვალ აუცილებლად მოვკვდები. მთელი ბავშვობა ხომ იმას ვითხოვდი, გლანდები არ ამომაჭრათ-მეთქი. არ დამიჯერეს? ხოდა ნახავენ ხვალ ჩემს სიკვდილს. რამე მაინც გამეკეთებინა ამ ცხოვრებაში - სახელს დავტოვებდი. მაგრამ რა გინდა გააკეთო?! მეთორმეტე საუკუნე რომ იყოს, კი ვიქნებოდი მამაცი მეომარი. ან მეოცე იყოს - ჯაზის ახალ მიმდინარეობას შევქმნიდი. აბა, რა უნდა ქნა ტექნიკის ეპოქაში?! ისე, ბავშვი მაინც გამეგორებინა, სხვა თუ არაფერი. გვიანია, ჩემო თავო, გვიანი. ხვალამდე ჩასახვასაც ვეღარ მოასწრებ! ისე, რამე რომ მოხდეს და გადარჩე? ეჰ, ეგ ხომ შეუძლებელია. მთელი შენი შეგნებული ცხოვრება დანამდვილებით იცი, რომ ეს ოპერაცია მოგკლავს, ბოლოს მოგიღებს! ბედს უნდა შეეგუო..."
ოპერაციამდე ოცი წუთით ადრე: პალატაში ორნი ვართ - მე და უცნობი მსუქანი ქალი. ისიც ოპერაციას იკეთებს. რატომღაც მინდა, რომ პირველი მე ვიყო. კეთილშობილური გრძნობები მამოძრავებს - როდესაც ოპერაციაზე მოვკვდები და რომ მოვკვდები, ამაში მტკიცედ ვარ დარწმუნებული, ეს ქალი იხილავს ჩემს აღსასრულს და უარს იტყვის ამხელა რისკზე. ასე რომ, ერთი კეთილი საქმე მაინც მექნება გაკეთებული.
-გეშინია? - მეკითხება მსუქანი.
-არა. - უნამუსოდ ვტყუი. - თქვენ?
-ცოტა.
-ნუ გეშინიათ. ადვილი ოპერაციაა. - უნამუსოდ ვამშვიდებ.
-ჰო, მეც მაგის იმედი მაქვს. - იღიმის.
"გეგონოს!" - უნამუსოდ ვფიქრობ.
ამ დროს კარი იღება და უსიმპატიურესი, უდერსკესი ექიმი შემოდის. "პირველი იქნები..." - პაუზას აკეთებს. - "შენ!" - მე მიყურებს. ვდგები. პალატიდან გამოვდივართ. უკან მივყვები. მოსაცდელში მთელი ჩემი ოჯახი ნერვიულობს სრული შემადგენლობით. ალბათ შიშის ბრალია, საოპერაციოს რომ ვუახლოვდებით, უცებ სამ თითს ვკრავ, პირჯვარს ვიწერ, მერე იატაკზე ვადებ ხელს. მერე იატაკზე ვემხობი და თავს ვურტყამ. "ღმერთო, არ მოვკვდე ოღონდაც! ვაიმე, ღმერთო, ეხლა არ მოვკვდე და რასაც გინდა, იმას გავაკეთებ. ვაიმე, ღმერთო, ვაიმე!" ექიმი გაოგნებული დამცქერის. "რა მეტანიები აგიტყდა, შვილო!" - დამძახის ზემოდან. მესმის, რომ უკან ვიღაც საოცარ ხმაზე ხარხარებს. ვტრიალდები. ჩემი დაა...
ოპერაციაზე: უცნაურ სკამზე მსვამენ. ახალგაზრდა გოგო თავს მიჭერს. მეორე, ხანშიშესული ქალი პირსახოცით ხელში ჩემს გვერდზე დგას. წინ ჩემი დერსკი ექიმი მიჯდება და პირში რაღაც ნივთიერებას მასხამს. ჰაერი არ მყოფნის. მაკრატლებს თვალს ვერ ვაშორებ. ექიმს უშველებელი ნემსი უჭირავს ხელში. ასეთი ნემსი მხოლოდ საშინელებათა ფილმებში მინახავს. თვალებს ვხუჭავ. ხომ მაინც ვიცი, რომ მოვკვდები, რაღა აზრი აქვს? პირს ვაღებ. მაკანკალებს კი არა, ისე ვძაგძაგებ, გეგონება ელექტროსკამზე ვიჯდე. ხორცის ამოჭრის ხმაზე გული მკერდიდან მიხტება. "ჩაბრუნდი!" - ვეუბნები. მემორჩილება. მერე ვგრძნობ როგორ მიკერავენ ჭრილობას. შედის და გადის ნემსი. გეგონება კაბის ნარღვევს კერავდე...
"მორჩა!" - ამბობს ექიმი. თვალებს ვახელ
"ე, რატომ არ მოვკვდი?" - გულწრფელი ინტერესით ვკითხულობ. მაგრამ სიტყვების მაგივრად ღმუილი ისმის.
ახალგაზრდა ექთანი ხელს მკიდებს. სანამ გამოვალთ, ექიმი მეუბნება: "ისე, შვილო, ორმოცი წელია ოპერაციებს ვაკეთებ და ამხელა ყელი და პირი მე არ მინახავს. მიკ ჯაგერი ხომ არა ხარ, რა უბედურებაა?!"
პოსტოპერაციული პერიოდი: ათი დღე არ შეიძლება: ცხელი კერძები, ხორცის ნახარში, გერკულესის ფაფა, ბოსტნეული, გაზიანი სასმელები, ნატურალური წვენები, ბანაობა (რაა?????), ხველება, სექსი.
ათი დღე უნდა მივიღო: ცივი რძე (ბავშვობიდან მეზიზღება), ნაყინი, კისელი, წყალი, ფაფები, რძის პროდუქტები, კარტოფილის პიურე, ჩაიში ჩამბალი ფუნთუშა, ორცხობილა, პური (მოხუცი ხომ არ ვარ?!), ტყუილი სუპები, ჩახარშული ხორცი.
პირველი-მეორე დღე: ისეთი ტკივილები მაქვს, რამისაა კედლებზე ავიდე. მაგრამ მთავარია, რომ არ მოვკვდი. ნაყინის მეტს ვერაფერს ვჭამ. ვოცნებობ ალუბლის წვენზე.
მესამე-მეოთხე დღე: ტკივილმა იკლო, თუმცა ყლაპვისას მაინც ვწამდები... ჩემი ზემოთა მეზობელი პორნოებს უყურებს. ბოლო ხმაზე აქვს აწეული. ორ ღამეს ვათენებ. ვოცნებობ სალათზე.
მეხუთე დღე: ექვსი-შვიდი კილოთი ნაკლები ვარ (რა მაგარია!). ვცმუცნი მოხარშულ ქათმის ხორცს და თვალწინ სულ ცოცხალი ქათმები მიდგას. ვოცნებობ შემწვარ კარტოფილზე.
მეხუთე ღამე - ორი საათი: ჩემი ზემოთა მეზობლის კარზე ვაზარუნებ. დიდხანს უნდება. ერთმანეთის პირისპირ ვდგავართ. აღგზნებული სახით შემომცქერის. მხოლოდ ნიფხავი აცვია. მე ღამისპერანგში გამოწყობილს ხელში რვეულიდან ამოხეული ფურცელი მიჭირავს, რომელზეც შავი მარკერით წერია: "ან ხმას დაუწიე, ან გამორთე, თორემ ისეთს გიზამ, ცხოვრებაში ვეღარასოდეს გააკეთო!" არაფერზე ვოცნებობ.
მეექვსე-მეშვიდე-მერვე დღე: ყურები მტკივა და მიწუის. დარწმუნებული ვარ, რომ ყელში ლამპის ფითილი ამომივიდა. წამდაუწუმ ვიფურთხები. ვოცნებობ ყავაზე, შოკოლადზე, მარწყვზე.
მეცხრე დღე: თითქმის ჩვეულებრივად ვლაპარაკობ. ვოცნებობ ფენოვან ლობიანზე.
მეათე დღე: ისეთივე ვარ, როგორც ოპერაციამდე ვიყავი - იგივე წონა, იგივე ჯანი, აღარ ვიფურთხები, ვმეტყველებ. ოღონდ სამ ბგერას ვერ გამოვთქვამ: ყ, ხ, ღ.
მეთერთმეტე დილა - კონსულტაცია: "რაც გინდა ჭამე, რაც გინდა დალიე, რამდენიც გინდა ახველე და აცემინე, მოკლედ რაც გინდა, ის ქენი!" - ექიმი. "შეიძლება ვიბანავო?" - მე.
მაგიდაზე: ფენოვანი ლობიანი, სალათა, შემწვარი კარტოფილი, ალუბლის წვენი, შოკოლადი, ყავა, მარწყვი. ყველაფერს ვჭამ და ვსვამ. ვჭამ და ვსვამ. მერე დასაძინებლად მივდივარ. ლოგინზე ვეგდები და ჩემს დას შევცქერი, რომელიც არც ისე გულმხურვალედ ლოცულობს. "ახლა რომ გამეცინოს, ნამდვილად ჩამოსახრჩობი ვიქნები!" - ვფიქრობ და მაინც მეცინება. ჩემს დასაც. მერე შუქს აქრობს და ისიც წვება. უკვე უნდა ჩამთვლიმოს, რომ ზემოდან ჩამოსული ოხვრა-კვნესის ხმები საწოლიდან მახტუნებს. "რა არის კი მარა ამისთანა!" - ვღრიალებ და გაცოფებული მივექანები კარისკენ. ლამის გამოვგლიჯე. კიბეებზე სწრაფად ავრბივარ და გაბმულ ზარს ვრეკავ. ისევ აგვიანებს და მეც ისევ ვაზარუნებ. ამჯერად ეღირსა და გააღო. კვლავ ნიფხავისამარა ოფლში გაწურული დგას. პირს ვაღებ, რომ მთელი ჩემი ბოღმა და აგრესია ამოვანთხიო, მაგრამ ოთახიდან მინაზებული ხმა ისმის, რაც ადგილზე მაქვავებს: "მალე მოხვალ?" ქალია.
-ოჰ, ბოდიში. - ვეუბნები დაბნეული.
ის კი გაუნძრევლად დგას და ვხედავ სახეზე გაოცება აკვრია, რომელიც ჩემი პირის გაღებისას აღებეჭდა და თანდათან უსაშველოდ იზრდება.
-ღმერთო ჩემო! - ძლივს ამოღერღა. - ამხელა პირი მიკ ჯაგერსაც კი არ აქვს!..
დაბნეული ვბრუნდები უკან. არა უშავს. რაც მთავარია, ცოცხალი ვარ.
დები  კენჭებით ვთამაშობთ. ისეთი თხელია დები, რომ ზოგჯერ მეშინია, ნაფოტებად არ დაიშალოს. ხმას არ ვიღებთ. კენჭებს ერთმანეთის "ტერიტორიაზე" ვაწყობთ და ვითვლით, ვის უფრო მეტი აქვს. დედამ გამაფრთხილა, "დები ავადაა და ყველაფერი დაუთმეო." ჩვენ სისხლი გავცვალეთ და საიდუმლოდ ვინახავთ, რომ ღმერთის არ გვჯერა. დები ამბობს, "თუ ღმერთი არსებობს, მე უფრო მსუქანი ვიქნებოდიო." ღამღამობით, როცა დების საწოლთან დაყუდებული დედა დაბალი ხმით კითხულობს ლოცვებს, ჩვენ საბანს ვიფარებთ თავზე და ვიცინით. მერე დედა იხრება და გვკოცნის. მე ორჯერ, დების - ოთხჯერ. შუქს აქრობს და ოთახიდან გადის. მალე შეხებას ვგრძნობ. დები მაგრად მიჭერს ხელს და ჩურჩულით მაფრთხილებს: "ტურა მოფრინავს". შეშინებულები ერთმანეთს ვეკვრით. ტუჩებს თვალებზე ვაწებებ ჩემს დას და მიკვირს, რატომაა ასე მლაშე მისი თვალები.
დებიმ აიჩემა, ქანდაკება ვარო. შუაგულ ოთახში გაუნძრევლად დგას და არ მიყურებს. ვხმაურობ. მინდა, ყურადღება მომაქციოს. მაგრამ არ მიყურებს და სულ უფრო თეთრდება. საჩვენებელი და შუათითი მის თვალებთან მიმაქვს და ველოდები. ურეაქციოა. ვბრაზდები. "შემომხედე!" - ვუყვირი, მაგრამ არ იმჩნევს. "შემომხედე!" ხმას არ იღებს. მხრებში ვეჭიდები და ვანჯღრევ. ისეთი თეთრია, ვეჭვდები, სისხლი არ აქვს-მეთქი... ყვირილზე დედა შემოდის. ფითრდება.
-შეეშვი! - მიახლოვდება.
-მაშინ შემომხედოს.
-მე რა გითხარი! - დედა სახეში მირტყამს.
ხელებს ვაშორებ ჩემი დის მხრებს და მთელი ძალით ვცდილობ ცრემლების შეკავებას. ვიცი, ახლა არ უნდა ვიტირო. ჩემსა და დედას შორის სიჩუმე იდება. დები ნელა წევს ხელებს მაღლა და ტაშს უკრავს.
-გეტკინა? - მეკითხება არაბუნებრივი ხმით.
ახლა მე აღარ ვიღებ ხმას.
-გეტკინა?! - ყვირის და სიცილი უტყდება.
-ხომ გეტკინა?!
-ქანდაკება აღარ ხარ? - სიბრაზეს ვერ ვფარავ.
-ახლა ხომ გაიგე?! აღარ მატკენ! - სიცილისგან ხმა უწყდება და ახველებს.
დედა ჩუმად მკოცნის თავზე. ისე, რომ დებიმ ვერ შენიშნოს და ვხედავ, როგორ ტირის დედაჩემი.
დები ზურგზე მაზის. მე დაოთხილი დავდივარ ოთახებში. უხარია. "ცხენი მყავსო" - იძახის. არ მომწონს ეს თამაში. ვჩერდები და ველოდები, როდის ჩამოვა ჩემი ზურგიდან. მუხლები და ხელისგულები დასვრილი მაქვს. დების დოქით წყალი შემოაქვს. ხელებზე მასხამს და მთელი ძალით მისრესს ხელისგულებს. საოცრად ბედნიერია.
-ახლა მე ვიქნები შენი ცხენი. - მთავაზობს სიცილით და არ იცის, რომ ასე არ შეიძლება.
-არ მინდა. - მოკლედ ვუჭრი.
-მე მინდა. - იღუშება.
-არ შეიძლება, დები.
-რახან გამხდარი ვარ, მაგიტომ?
-ხო.
-მაშინ მუცელი ამილოკე. - ისევ უბრწყინდება სახე.
-ესეც არ შეიძლება.
-რატომ? - ისევ ის სითეთრე აფარია.
-გვეჩხუბებიან.
-ვერ გაიგებენ… გთხოვ.
-არა, დები. - ვტრიალდები. არ შემიძლია მისი სითეთრის ცქერა და ამ უაზრო სურვილების ასრულებითაც დავიღალე. ჩემკენ გამორბის, წინ მეტუზება და შეშინებული სახით მეკითხება:
-აღარ გიყვარვარ?
-კი.
-მაშინ რატომ არ მეთამაშები?
-დავიღალე.
ცოტა ხანს ფიქრობს, მერე თითქოს რაღაცას მიხვდაო, ერთბაშად წევს თავს და დამარცვლით ამბობს:
-არა, აღარ გიყვარვარ. ვიცი.
-სისულელეა.
-ეგრეა.
იატაკზე ჯდება. ხელებს კეფაზე იწყობს და ისე მომშტერებია, ცოტაც და ყვირილს დავიწყებ.
-ყველაზე მეტად მე უნდა გიყვარდე, გაიგე?! - ისტერიული ხმა აქვს.
-მე მიყვარხარ, დები.
-არა! მე სხვა რაღაცას ვამბობ. მე უნდა გიყვარდე, სხვები - არა.
-სხვებიც რომ მიყვარდეს?
-არ შეიძლება. სხვებმა არ იციან ჩვენი საიდუმლოები... დამპირდი!
-დები, ნუ ჯიუტობ!
-არა! დამპირდი! - ძალიან თეთრია.
გვერდზე ვუჯდები და ვცდილობ, დავაწყნარო.
-აბა, დაფიქრდი...
-არ მინდა. მარტო მე უნდა გიყვარდე! დამპირდი!
იმ წუთას ძალიან მინდება, ღმერთის მწამდეს, მაგრამ აღარ მწამს. ღმერთი რომ არსებულიყო, დები უფრო მსუქანი იქნებოდა.
-დამპირდი!
დები სახეს სახეზე მაწებებს.
-ეს ჩემია. ორივე ჩემია. ჩემი კიდევ - შენია. ნუთუ ვერ ხვდები?!
მისი ტუჩები ტუჩებზე მედება და თითქოს ორივენი ვლაპარაკობთ.
ცოტაც და ისევ ვგრძნობ ნაცნობ სიმლაშეს, რომელიც დების თვალებიდან ჩემს თვალებშიც იღვრება. თევზის სუნი გვაქვს.
დები გაღიმებული სახით დგას სარკის წინ. პერანგი კისრამდე აუწევია და ოდნავ ამოზრდილ კოკრებს ხელით ისინჯავს.
-ხედავ? - ჩემკენ ტრიალდება.
-ჩამოიწიე პერანგი. - ინსტინქტურად ვაბრუნებ თავს. რაღაცნაირად ვხვდები, რომ ეს სირცხვილია.
-არა. ლამაზებია.
-სირცხვილია, დები.
ყურადღებას არ მაქცევს. მერე თითქოს ავიწყდება ჩემი იქ ყოფნა. რაღაცას ღიღინებს. ეს სიმღერა პირველად მესმის. ალბათ, თვითონ გამოიგონა. უცებ ფითრდება. სწრაფი ნაბიჯით მიახლოვდება და მაისურს მაღლა მიწევს. ფრთხილად ვეწინააღმდეგები. მეშინია, რამე არ ვატკინო. არ მანებებს. ინტერესით მაცქერდება მკერდზე და გაოგნებული მეკითხება:
-შენ რატომ არ გაქვს?
-ეგენი მარტო გოგოებს ეზრდებათ.
თითქოს მიხვდაო.
-ააააა! - წელავს ჩაფიქრებული.
მერე კისერზე ხელებს მაჭერს.
-გტკივა?
-არა.
-უნდა გეტკინოს.
-მაშინ მტკივა.
-ღმერთი არ არის, გაიგე?! - მიცვალებულზე უფრო თეთრია.
-ვიცი.
მშორდება. ხელებს ისრესს და ღიმილით ამბობს:
-ცოტაც და თითები დამემტვრეოდა…
დედა ნებას გვრთავს, ეზოში ჩავიდეთ. ეს მხოლოდ იმ შემთხვევაში ხდება, თუ მე პირობას დავდებ, რომ დების გვერდიდან არ მოვცილდები. დები გრძელ ნაბიჯებს დგამს. ერთდროულად კიბის ორ საფეხურს ახტება. უჩვეულოდ აღტყინებულია. "უფალო შეიწყალე შვილი შენი დებიო" - უაზროდ იმეორებს. წუხელ მოკრა ყური, როცა დედა ლოცულობდა. არ იცის, რომ უფალი იგივე ღმერთია, თორემ არ იტყოდა. მაღალი ალვის ქვეშ, სკამზე ვსვამ და ვაფრთხილებ, არსად წავიდეს, ჭკვიანად იყოს და დამელოდოს. თვითონ იქვე, ახლოს, მოედანზე გადავდივარ, სადაც ბიჭები ფეხბურთს თამაშობენ. მიხარია. თითქოს გავთავისუფლდი. სწრაფად დავდევ ბურთს და სახელოთი ოფლს ვიწმენდ, რომელიც წურწურით მდის საფეთქლებიდან. უცებ ყველა ჩერდება. რაღაცას უყურებენ და იცინიან. ვტრიალდები. ვხედავ: დების პატარა ლეკვი უჭირავს ხელში, მაისური ისევ კისრამდე აუწევია, თითით მკერდზე ანიშნებს ძაღლს და ეუბნება, "მოწოვეო." ლეკვი საცოდავად ღმუის და ცდილობს, თავი დაიხსნას. მაგრამ დები მაგრად უჭერს ხელს. მერე მასავით ღმუილს იწყებს და ვერ ამჩნევს, რა ხდება მის გარშემო. ბურთს თავს ვანებებ და ჩემს დასთან გავრბივარ. უკნიდან ხმები მომყვება: "დები, გიჟო!" "დები, ძაღლო!" ეს ხმები მაგრად მიჭერს გულში და ვხვდები, რას ნიშნავს ტკივილი. "არ გაბედოთ!" - ვღრიალებ და მუშტებს ვიქნევ. არაფერი ვიცი იმის გარდა, რომ ყველა მტერია, რომ ყველას უნდა დავარტყა, რათა თვითონაც ეტკინოთ და რომ ღმერთი არ არსებობს...
ხელს ვკიდებ დების და სახლისკენ მივათრევ. "არა, არ მინდა! ჯერ არ მოუწოვია!" - ღრიალებს და ცდილობს, თავი გაითავისუფლოს. მე უთქმელად ვექაჩები და მჯერა, რომ ცხოვრებაში აღარასოდეს ამოვიღებ ხმას…
დები ლოგინზე წვება. მაისურს ისევ ზემოთ ექაჩება და სიცილით მიმანიშნებს კოკრებზე.
-გინდა, ხელი დაგადებინო? - მეკითხება ინტერესით.
მის საწოლზე ვჯდები. თავს მკერდის ქვემოთ ვადებ და თავს ვაიძულებ, ახლაც არ ვიტირო. დების შიშველი ხორცის სუნი ასდის. სიმლაშე გაშრა. ვრწმუნდები, რომ ჩემი და მართალია. არავინ შეიძლება მიყვარდეს მის გარდა. ამას ბავშვური ალღოთი ვგრძნობ და მუცელზე ჩემს ხაოიან ენას ვუსვამ. იცინის. "კიდევ, კიდევ!" - ყვირის მთელ ხმაზე. მე კიდე ძვლებს ვუსველებ. მინდა, გაიგოს, რომ მტკივა. რომ მიაღწია თავისას და ახლა უფრო მეტად მტკივა, ვიდრე თვითონ. და ასე, გაუჩერებლად ვლოკავ დების, სანამ არ გამოშრება მისი სითეთრე...
-რას აკეთებ?! - მესმის დედაჩემის აკანკალებული ხმა. ვბრუნდები. ვუყურებ დედაჩემს და ვიცი, ახლა უფლება მაქვს, ვიტირო, მაგრამ არ ვტირი.
სიჩუმე ობად მოსდებია ოთახებს. სახლში არავინ ლაპარაკობს, დების გარდა. თითქოს დუმილი დააკანონეს. დედა უცნაურად მაცქერდება ხოლმე და სულ ცრემლები უდგას თვალებში. მე კი დანაშაულს ვგრძნობ იმის გამო, რომ ავადმყოფი დებია და არა - მე. მაგრამ უკვე ვიცი ის - მთავარი, რაც წესით უფრო გვიან უნდა გამეგო. ყველანი ვგრძნობთ, რომ რაღაც შეიცვლება და გვაშინებს ეს ცვლილებები. დები იმიტომ კი არაა თეთრი, რომ ღმერთის არ სწამს. ეს მხოლოდ მისი ავადმყოფობის ბრალია.
ფანჯარასთან ატუზული მალულად ვუცქერ, როგორ მიჰყავთ დები სხვა სახლში, სადაც მხოლოდ მისნაირები არიან. დები ტირის და განუწყვეტლივ ჩემს სახელს გაიძახის. თითქოს აქ ვგრძნობ, მისი მლაშე თვალების გემოს. "ღმერთო, შეიწყალე შვილი შენი დები!" - ვიმეორებ. პირველად ვტირი და ვიცი, რომ თევზის სუნი მაქვს.
|
155
463
6
