არ შემიყვარო, არც შემიბრალო,
სულს არ სჭირდება სევდის ზარები,
ჩაფიქრებული და ჩუმად მყოფი,
მარტო დავრჩები ლურჯ სამარეში.
გაზაფხულდება, ცაც განათდება,
ვიცი რომ მელის გარდაცვალება,
ეკლიან გზაზე ტირიფებს ვამტვრევ,
და მისი ცრემლით გზა ტალახდება.
ხომ გახსოვს, როგორ მინდოდა მაშინ,
ლურჯი იები და წვიმა მთაში,
მთის არწივები ტიროდნენ დარში
და უხაროდათ ავდარი ღამით.
მე მახსოვს ის დღე,როცა ტიროდი,
როცა ცრემლებით რწყავდი კაეშანს,
როცა სულ ახლოს შენს გვერდით მდგომი,
ველოდი მხოლოდ გარდაცვალებას.
ვიცი, რომ ეს დღეც არის სიზმარი,
შავი ყორნები ისევ ჩხავიან,
და გათენენებას მაშინ მოელი,
როდესაც წარღვნა გარდუვალია.
არა, არ გინდა!… ოჰ, ისევ ლოცვა…
მაშინ ლოცულობ, როცა ღამეა,
თუ გსიამოვნებს ავდარში ყოფნა,
რატომღა ელი გამოდარებას?!
ნუთუ ტკივილმა დაძლია სული,
და თვით სატანას თეთრი აცვია,
ნუთუ კივილის ლურჯი თვალებიც
და ანტი ქრისტე გარდუვალია?!
ოჰ, ღმერთო არა!… ხელთ შეგვრჩა ლოცვა,
მეორედ მოსვლა უკვე ცხადია,
და აღარ ვიცით რისი გვჯეროდეს,
იქნებ თვით რწმენაც წარმავალია?!
მე დავიტოვებ ჩემს ბოლო სიტყვას,
ამ საიდუმლოს არ ავხდი ფარდებს,
რადგან მე ვიცი, მე ვიცი მხოლოდ,
მეორედ მოსვლას რა დამარცხებს.
თქვენ კი ეძებეთ, ეძებეთ გზები,
ჭეშმარიტება ყველას სულშია,
თუმცა კი უკვე ისე თენდება,
რომ დაღამება გარდუვალია!
155
463
6
