არ ვიცოდი რა მჭირდა რატომ ვტიროდი,რატომ ჰყვებოდა ტალღები ჩემს ქვითინს,და ნელ–ნელა სახლსაც ვუახლოვდებოდი,მაგრამ გული კი იქ რჩებოდა სადაც ალექსი გრძნობებში გამომიტყდა

–ახლა რაღა ვქნა???ერთი მეგობარი მყავდა და ისიც დავკარგე...ამ ფიქრებში გართული სახლსაც მივუახლოვდი,გარეთ სიჩუმე იყო მხოლოდ ქარის ზუზუნი ამხნევებდა გარემოს,ზღვა რაღაც განსხვავებულად ღელავდა,თითქოს რაღაც აწუხებდა...გარეთ მართლა არავინ იყო,დაძინება არ მინდოდა,არც სახლში შესვლა და რადგანაც არავინ მაკონტროლებდა გარეთ დავრჩი და ზღვის ნაპირას დავეცი,ვფიქრობდი ალექსზე,რა მოხდებოდა რომ მეც მყვარებოდა,მთელი ღამე მასზე ვფიქრობდი და ისევ ზღვის ტალღებს მივშტერებოდი...უცებ ზღვამ ღელვა დაიწყო მოსული ტალღა მთლიანად მფარავდა,მაგრამ მას არ შევუშინებივარ და ისევ გაუნძრევლად ვიყავი,უცებ ეს ისე მოხდა რომ გააზრებაც ვერ მოვასწარი და ერთმა წამოსულმა დიდმა ტალღამ შემითრია ზღვაში,უნდოდა დავეხრჩე,გონება დავკარგე და როდესაც გამოვღვიძე სადღაც უცხო ადგილას ვიყავი

–სად ვაარ?

–მშვიდად ანა არავინ გაიგოს

–ალექს,აქ რა გინდა ან საერთოდ რა მოხდა?

–როდესაც დიდი ტალღები წამოვიდა ,შენი სახლისაკენ გამოვიქეცი ხომ კარგად არის თქო,და დავინახე რომ იმ დიდ ტალღას ვიღაც წაეღო და მივხვდი რომ შენ იქნებოდი,სასწრაფოდ გამოვცურე როდესაც მოგიახლოვდი გამოგიყვანე და შემეშინდა როდესაც გონება დაკარგული დაგინახე,არ ვიცოდი რა მექნა ამიტომ ჩუმად სახლში წამოგიყვანე და აქ დაგაწვინე,უკვე ორი საათია არ გაგიღვიძია და საშინლად ვიყავი მადლობა ღმერთს რომ გაიღვიძე,,,ხომ კარგად ხარ?

–კი მაგრამ სახლში მინდა

–ხო მაგრამ შენ

–არავითარი მაგრამ,ვაიმე ალექს მზე ამოდის დროზე სახლში უნდა მივიდე,სანამ მშობლები გაიღვიძებენ,თორემ ცუდადააა ჩემი საქმე

–კარგი დაგეხმარები წამოდგომაში

მან ხელი მომკიდა და ისე ახლოს იყო რომ შემეშინდა

–მე თვითონ კარგად ვარ

–კარგი ანა არ შეგაწუხებ მე გარეთ გავიხედავ ხომ არავინაა

და გარეთ გავიდა,ძალიან ვნერვიულობდი,წუთები საუკუნეებად მეჩვენებოდა ის კი არ შემოდიოდა..ამ დროს ალექსის დედის ხმა გავიგონე

–ალექს,მე შენს ოთახში შევალ

–არა დედა არ შეხვიდე

–რატომ? უნდა შევიდე

–არ შეხვიდე დედა შიგნით თაგვია