პერსონაჟები: ანა სმიტი (მთავარი მონაწილე) მია სმიტი (ანას და ) კერი ვორდსტონი (ანას დედა) როი სმიტი (ანას მამა) დანარჩენ მონაწილეებს შემდეგში გაგაცნობთ თავი 1 მოკლედ ჩემი ბიოგრაფიით თავს არ შეგაწყენთ,მე ვარ ანა და ვცხოვრობ ზღვის პირას ერთ ღარიბ ოჯახში,ოჯახის წევრებს დიდად არ ვეხატები გულზე,ყოველ დილას ერთ დანგრეულ სკოლაში მივეხეტები სადაც არავის ვუყვარვარ და ყველა უგულო ადამიანია,შემდეგ სახლში ვბრუნდები მშიერ–მწყურვალი მაგრამ არც საჭმელია და ისიც მე უნდა მოვიპოვო ეკლესიასთან მათხოვრობით,ხან ბერები მაძლევენ ფულს ხან კეთილი ადამიანები...თუ ფული არ მივიტანე სახლში ცემით ამომხდიან სულს შემდეგ კი შუაღამისას მიწევს მეცადიენობა,ამდენი შრომის შემდეგ კარგადაც უნდა ვისწავლო,რა სასტიკია ცხოვრება... 6 ივლისი იყო ჩემი დაბადების დღე,დილას მხიარულად გავიღვიძე ვფიქრობდი ვინმეს მაინც გავახსენედები თქო...გავიღვიძე როცა ყველას ეძინა ყველაფერი ჩვეულებრივად იყო,ზღვა ისევ ისე ღელავდა როგორც უწინ,ისევ ესხმეოდა შხეფები ფანჯრებს,ავიღე ისევ ის ძველი ტანისამოსი გახუმებული და დაგალეჯილი,ხის კარები ნელა გავაღე,მაგრამ ისიც ისე დამპალიყო რომ ჭრაჭუნი გაჰქონდა,თუმცა ჩემდა გასაკვირად არავის გაუღვიძია,ერთი გამხმარი პურის ნაჭერი ავიღე და სახლიდან გავედი...ზღვის ნაპირას მივდიოდი ჩემს დაგლეჯილ ფეხსაცმელში წყალი ისე შედიოდა როგორც არაფერი,მივდიოდი ფიქრებში გართული და ისე ნელა რომ ბოლოს შევამჩნიე,ისე გავლუმპულიყავი გასაწური ვიყავი...ერთ სახლთან რომ გავიარე საათს შევავლე თვალი და უკვე ათის ნახევარი იყო,პირველი გაკვეთილი კი ცხრაზე იწყებოდა პირველი გაკვეთილი გერმანული იყო –ოხ ღმერთო ჩემო სვეტლანაააა ნაბიჯს ავუჩქარე და სკოლამდეც მივაღწიე,ზარი დარეკილიყო (თუმცა იმას თუ ზარი ერქვა) კლასში სირბილით შევედი და ალიაქოთი გამოვიწვიე,ჩემს დანახვაზე ბავშვები სიცილით იგუდებოდნენ, ჩემდა გასაკვირად მასწავლებელმა სვეტამაც სიცილი მორთო და სკამიდან გადმოვარდა იმხელა იყო,თუმცა რომ მოსულიერდა ჩხუბი დაიწყო,იმას არც კი ახსოვდა ჩემი დაბადების დღე,მოკლედ ეს დღე საშინლად დაიწყო,მოლოცვის მაგივრად ყველა მე დამცინოდა,თმის დავარცხნაც ვერ მოვასწარი...როგორც იქნა დამთავრდა გაკვეთილები და სკოლიდან გიჟივით გამოვვარდი,თუმცა გზაში რაღაცას წამოვკარი ფეხი და ძირს აღმოვჩნდი,გონება დავკარგე და როდესაც გავიღვიძე სადღაც უცხო ოთახში და რბილ საწოლზე ვიყავი,ვიღაც ქალი კი თავს მევლებოდა –სად ვაარ? ვინ ბრძანდებით –დამშვიდდი ანა მე ელენა ვარ,გზაზე გიპოვე უგონოდ ეგდე ძირს და სახლში წამოგიყვანე –რამე სერიოზული ხომ არ მჭირს? –არა უბრალოდ ფეხი გაქვს ნატკენი –სიარულს შევძლებ? –კი ანა რა თქმაუნდა (ამ დროს ცრემლები მომადგა თვალზე) –ანა,გამხიარულდი და ცრემლები არ დამანახო დღეს ხომ შენი დაბადების დღეა და ტირილი არ შეიძლება –თქვენ საიდან იცით,ეს არავის გახსენია თქვენს გარდა –ამას უკვე მნიშვნელობა აღარ აქვს (შევამჩნიე რომ მასაც ტირილი უნდოდ) –არ იტიროთ ჩემი ხათრით(მან ცრემლები მოიწმინდა და გამხიარუკდა) –ანა ეს შენ ჩემგან რომ არასდროს დამივიწყო –მე ისედაც არასოდეს დამავიწყდებით,ეს რა არის? –თვითონ ნახე,ჩემი საჩუქარია გავხსენი და იქიდან რაღაცამ ანათა,ეს ყელსაბამი იყო გულით,ამ დროს უზომოდ ბედნიერი ვიყავი,სანამ საათმა არ შემახსენა თავი უკვე სამი საათი იყო –მაპატით ახლა უნდა წავიდე ეკლესიაში(მას ისევ ცრემლები მოადგა) –არა ანა დღეს შენი დაბადების დღეა და არ უნდა იმათხოვრო,აი ეს ფული და მიიტანე სახლში საღამოს მანამდე კი გაისეირნე,აი კიდევ ფული და რამე იყიდე შეჭამე და კარგად ისიამოვნე(გაოცებული დავრჩი მისი გულკეთილობით და წამოვედი)ბოლოს ესღა გავიგონე –კიდევ შევხვდებით ანა...
მოგეწონათ? კიდევ გავაგრძელო?
| 
155
463
6
