იქნებ, მაიამელმა ოპერატორებმა ვერ შეძლეს სიგნალთა მიმართულების გარჩევა?! როგორც არ უნდა იყოს, მფრინავებს შეცდომა სიცოცხლის ფასად დაუჯდათ. ვინ იცის, დასავლეთში ხმელეთის ამაო ძებნის შემდეგ, საწვავი გაუთავდათ, წყლის ზედაპირზე დასხდნენ და ჩაიძირნენ, მათ კი აღმოსავლეთით ეძებდნენ… 1987 წელს მექსიკის ყურის ფსკერზე იპოვეს კიდევაც ორმოციანი წლების ”ევენჯერი”. გამორიცხული არ არის, დანარჩენი ოთხიც ახლო-მახლო ყოფილიყო. მაინც, როგორ მოხდა, რომ თვითმფრინავები ყველასათვის შეუმჩნევლად, შვიდასი კილომეტრით დასავლეთით გადაადგილდა?
…თვითმფრინავთა მეყსეული ან ზესწრაფი გადაადგილების შემთხვევები ავიაციის ისტორიკოსებისთვის უცნობი არ არის. დროში მეყსეულ გადაადგილებას, როგორც წესი, განსაკუთრებული გარემოებები სდევს თან – თეთრი ნისლი, უცნაური კვამლი, მანათობელი წყვდიადი… ამგვარი უცნაურობა ბერმუდის სამკუთხედისთვის ჩვეულებრივი მოვლენაა. ერთხელ ლოკატორთა ეკრანიდან მაიამისთან მოახლოებული ავიალაინერი თითქმის აორთლდა და როდესაც 10 წუთის შემდეგ კვლავ გამოჩნდა, ბორტზე არსებული ყველა საათი სწორედ ათი წუთით ჩამორჩებოდა. ფრენისას რაიმე უჩვეულო მგზავრთაგან ერთსაც კი არ უგვრძნია. გამორიცხული არ არის, რომ დროსთან დაკავშირებული ”იონების” გამო თვალისთვის შეუმჩნევლად სისწრაფეც მატულობდეს. თუმცა პილოტმა არ შეიძლება არ შენიშნოს აპარატურაზე ათამაშებული ისრები და დაბრკოლებები რადიოკავშირში.
ამგვარი ანომალიური ადგილები, რომლებიც დროში პარანორმალურ ცვლილებებს იწვევს, იმიტომაც ჩნდება, რომ ფიზიკიური დროის მდინარებაზე გავლენას გარშემო მოძრავი სხეულებიც ახდენს. ცდების მიხედვით, მცირე მასშტაბებით ამ ეფექტის მიღწევა პაწაწუნა მქნევარებითაც კი შეიძლება. მაშ, რაღა უნდა ითქვას ბერმუდის რაიონზე, სადაც გოფსტრიმის მძლავრი დინება დიამეტრით ასკილომეტრიან წყლის ქოჩორს ატრიალებს?! უთავბოლოდ იგრიხება წყლის ვეებერთელა ბორბალი – იცვლება დრო – უნდა იცვლებოდეს გრავიტაციაც. წყალბორბალას ცენტრში, იქ სადაც ამერიკულმა თანამგზავრებმა 25-30 მეტრით დაბალი წყლის დონე დააფიქსირეს, გრავიტაცია უნდა მატულობდენს, პერიფერიაზე – კლებულობდეს. ცხადია, ამგვარ ადგილებში რადიოკავშირი დარღვეულია. იქნებ აქ არის საძიებელი უამრავ კატასტროფათა მიზეზი?!..
ცხადია, ბერმუდის სამკუთხედის შესახებ პირველივე ცნობების გამოჩენისთანავე, პრესაში ამ ფაქტების ამსახველი არაერთი შემზარავი მასალა გამოჩნდა. თუმცა არავინ იცის, რამდენად სანდოა ეს ინფორმაცია.

…ამერიკული წყალქვეშა ნავი "სამკუთხედის” მიდამოებში 200 ფუტის ( 70 მეტრი) სიღრმეზე მიცურავდა. უეცრად მეზღვაურებმა ბორტს მიღმა უცნაური ხმაური გაიგონეს, ვიბრაციაც მაშინვე იგრძნეს. ეს დაახლოებით ერთ წუთს გაგრძელდა. ამის კვალად ისიც შენიშნეს, რომ ეკიპაჟის წევრები თითქოს ნაადრევად დაბერდნენ. ზედაპირზე ამოყვინთვის შემდეგ, თანამგზავრული სანავიგაციო სისტემის მეშვეობით, გამოაშკარავდა. რომ სუბმარინა აფრიკის აღმოსავლეთ სანაპიროდან 300 მილის დაშორებით ინდოეთის ოკეანეში იმყოფებოდა, ბერმუდიდან 10 000 კილომეტის სიშორეზე. ეს ინფორმაცია ერთ-ერთმა ამერიკულმა ყოველკვირეულმა გაზეთმა გამოაქვეყნა. აშშ -ს სამხედრო საზღვაო ფლოტმა, როგორც ყოველთვის ცნობა არც უარყო, არც დაადასტურა.
გამქრალი "ევენჯერების” თაობაზე გარკვეული დასკვნები მაინც გამოიტანეს. ვარაუდობენ, რომ ბერმუდის სამკუთხედის თავზე თვითფრინავთა რგოლი "არასტაციონალურ მომთაბარე” ანომალიურ ზონას შეეჯახა, სადაც თვითმფრინავებს აპარატურამ უმტყუვნა. შემდეგ "უცნაურ ნისლში” გახვეული ყუმბარმშენები საოცარი სისწრაფით მექსიკის ყურეში გადაადგილდნენ… აფრენიდან საათნახევარში გამანადგურებლები უცნაურ ბურუსში მოხვდნენ. ყველა მოწყობილობა, მათ შორის, საათიც გაჩერდა. 16 საათსა და 45 წუთზე თვითმფრინავებმა ღრუბლიანობას თავი დააღწიეს და ორიენტაცია აღიდგინეს. აეროდრომის სახმელეთო საათის მიხედვით, ამასობაში 2,5 საათი გავიდა. კიდევ 3 საათის სამყოფი საწვავი რჩებოდა. რამდენი დრო უნდა გასულიყო თვითმფრინავის საათის მიხედვით, რომელმაც დროებით ფუნქციონირება შეწყვიტა, რთული სათქმელია. ამ კითხვას, ალბათ, ვერც პილოტები უპასუხებდნენ. ექსტრემალურ სიტუაციებში დროის აღქმა მკვეთრად იცვლება. ერთადერთი, რაც ანომალიურ ზონაში ნორმალურად მუშაობდა, თვითმფრინავთა ძრავები იყო. "როგორც კი რომელიმეს ჩვენგანს საწვავის 10 გალონი ( 38 ლიტრი ) დარჩება, წყლის ზედაპირზე დაშვებას დავიწყებთ!” – ეს ტეილორმა 17 საათსა და 22 წუთზე განაცხადა. ეტყობა, საწვავი უკვე ილეოდა. სავარაუდოდ, თვითმფრინავებმა დაშვება მალევე დაიწყეს. "ყოველ წამს შიეძლება დაიხრჩოს…” – ეს ფრაზა ხმელეთზე 18 საათსა და 02 წუთზე გაიგონეს. ტორპედოსნებს, როგორც ჩანს, საწვავი 17:22 – 18:02 საათს შორის დროის მონაკვეთში შემოელიათ, არადა ძრავას 19 საათსა და 40 წუთამდე დაუბრკოლებლად უნდა ემუშავა. არსებობდა საავარიო ათწუთიანი მარაგიც. საწვავის ამგვარი დანახარჯი მხოლოდ იმას ნიშნავდა, რომ ძრავებმა 2 საათით მეტი იმუშავა. სანამ ხმელეთზე ერთმა საათმა გაიარა, თეთრ ნისლში სამმა გაიქროლა. თვითმფინავთა სიჩქარე ამ დროის მანძილზე ჩვეულებრივი რჩებოდა, გარეშე დამკვირვებლისთვის კი 3 საათით სწრაფი ჩანდა. სწორედ ამ 3 საათის მანძილზე უნდა გასცდენოდნენ თვითმფრინავები ფლორიდას და თავი მექსიკის ყურეში ამოეყოთ, სადაც პილოტებმა მარჩხობი დაინახეს.